روان شناسی عشق بر صحنه تئاتر

سهیلا گلستانی سه سال پیش، نخستین فیلم بلند سینمایی اش را با عنوان «دو» به تهیه کنندگی پرویز پرستویی ساخت و اکران کرد؛ فیلمی کم سروصدا که بسیاری از جوایز جشنواره های مختلف خارجی را به خانه آورد. گلستانی اما این روزها با بازی در یک نمایش به تئاتر بازگشته است. آن هم نمایشی که متن نمایشنامه اش، یکی از محبوب ترین متون نمایشی دو دهه اخیر در ایران بوده است: «داستان خرس های پاندا» اثر ماتئی ویسنی یک که پیش از این فقط یک بار و توسط مترجم اثر یعنی تینوش نظم جو رسما اجرا شده بود، پس از 15 سال دوباره فرصت یافته که این بار با کارگردانی شیوا اردویی و بازی رضا مولایی و سهیلا گلستانی روی صحنه برود. به همین بهانه با این بازیگر و کارگردان به گفت وگو نشسته ایم.
نمایشنامه «داستان خرس های پاندا...» را جزو آثار رئالیسم جادویی دانسته اند. در ادبیات نمایشی خودمان هم البته این جنس از نمایشنامه نویسی سابقه ای بیش از نیم قرن دارد، اما امروز فکر می کنید اجرای گروه شما از این اثر، باتوجه به فضای غالب نمایش هایی که این روزها اجرا می شود، چه نوع مخاطبی را می تواند جذب کند؟
خود متن نمایشنامه قابلیت دارد که طیف های مختلفی را جذب کند، به دلیل این که دارای لایه های مختلفی است. لایه نخست که مخاطب چه در مواجهه با متن و چه در تماشای هر اجرایی از آن، با آن روبه رو می شود، لایه عاشقانه است. ولی در بستری عمیق تر، این نمایش فضاهای متفاوتی را می سازد که مبتنی است بر وجوه روان شناختی کاراکترها و موقعیت هایی که می سازند. این لایه های پنهان و پیدای مختلف این متن، مخاطبانی با سنین و سلیقه های متفاوت را با هم به سالن می کشاند.
با این که «داستان خرس ...

[ مشاهده متن کامل روان شناسی عشق بر صحنه تئاتر در جام جم آنلاین ]