اعترافات شیر بی یال و کوپال

مسلما اجرای یک تئاتر قدرتمند در صحنه نیازمند تفکر، خلاقیت و شناخت کارگردان از سبک های مختلف تئاتر است تا بتواند متن را بخوبی روی صحنه اجرا کند که این خلاقیت کمتر از سوی شهاب حسینی در این نمایش دیده شده است. شاید اگر او فقط تمرکزش را در بازی یا کارگردانی می گذاشت، جواب بهتری می گرفت، اما بازی و در عین حال کارگردانی باعث شده تا تمرکزش کمتر شود و شاهد بازی های قوی و دلچسب از او نباشیم. مخاطب اصلی تئاتر انتظار دارد وقتی برای تماشای یک اثر می نشیند، شاهد بازی های قدرتمند و به قول معروف تئاتری باشد، اما این اتفاق در بازی شهاب حسینی و دیگر بازیگران این نمایش به غیر از علی نصیریان نیفتاده است. انگار مخاطب شاهد یک فیلم سینمایی در سطح جیم است و این از سلبریتی همچون شهاب حسینی بعید بود که این طور بی گدار به آب بزند. البته حضور پرقدرت علی نصیریان به عنوان بازیگر نقش کشیش و طراحی صحنه خوب، جانی به نمایش اعتراف داده است. بازی های درونی و بیرونی نصیریان قابل ستایش است. این بازیگر پیشکسوت می داند در کدام بخش از نمایش سکوت کند و کجا به صحبت هایش ریتم بدهد. نصیریان مراقب حرکات و حس و حالش در صحنه های مختلف است و همین ویژگی باعث شده بازی نه چندان دلچسب شهاب حسینی زیر سایه بازی قدرتمند او قرار بگیرد. جزء به جزء بازی علی نصیریان در صحنه های مختلف برای مخاطب تئاتر دلنشین است و باید بازی خوب این بازیگر ارزشمند سینما و تئاتر را برگ برنده ای برای نمایش اعتراف در نظر گرفت که باعث شده جانی به بازی های این نمایش بدهد،زیرا همه حس و حال او چه در صحنه هایی که می خواهد این قاتل مرموز (شهاب حسینی) را به راه راست بازگرداند و چه لحظاتی که در پایان نمایش مشخص می شود که پدر کشیش، خودش چه گذشته مرموزانه ای داشته و تا چه میزان به خاطر دائم الخمر بودن زن و بچه اش را اذیت کرده، قابل درک است. از دیگر ویژگی های این نمایش دکور و صحنه های مختلف نمایش است که روایتگر اتفاقاتی است که قاتل اصلی در آن نقش داشته است. باید به گروه صحنه خسته نباشید گفت که تلاش کردند تا رنگ و لعاب نمایش، هم واقعی باشد و هم مدرن. در مجموع برای این کار شهاب حسینی که دومین کارگردانی او در تئاتر است، نمی توان نمره قبولی داد، زیرا نتوانسته مخاطب تئاتر رو را راضی نگه دارد، چون این نمایش همچون شیر بی یال و کوپال است. فاطمه عودباشی