تئاتر آزاد؛ رونق هنر یا رواج ابتذال؟

هنر نمایش از نظر عموم مردم، هنری برای اقشار خاص جامعه است. به طور مثال شما احتمالا برای این که بخواهید عده ای از دوستان گریزان از هنرتان را چند ساعت سرگرم کنید، هیچ گاه دست آنها را نمی گیرید تا به تماشای نمایشی از ساموئل بکت یا نیل سایمون یا شکسپیر با کارگردانی محمد یعقوبی یا محمد رحمانیان ببرید، لابد دست آنها را می گیرید و صاف می روید به تماشای فیلم هایی مثل «گشت ارشاد» یا «پا تو کفش من نکن».

این از آن روست که می دانید آنها می خواهند سرگرم شوند و احیانا ساعتی بخندند تا این که با اثری عمیق و جدی در تئاتر حوصله شان سر برود، اما باید به شما بگوییم که اشتباه نکنید! تئاتر که فقط بکت و برشت و شکسپیر نیست، در همین تهران، شب ها ده ها نمایش کمدی سبُک اجرا می شود که هدفشان جز خنداندن و سرگرم کردن شما نیست. حالا ما نوشتیم سبُک، اما به این گونه نمایش ها، «آزاد» می گویند؛ گونه ای از تئاتر که درست است چندان از جانب هنرمندان اصیل تئاتر جدی گرفته نمی شود، اما در همه جای دنیا به عنوان فصلی مهم از هنر نمایش معرفی می شود. این نمایش آزاد است، چون بلد است یکی دو ساعت شما را از همه فکر و خیال هایی که دارید واقعا آزاد کند، اما تئاتر محض خنده همه مقصود را برآورده می کند؟ خنده با چه نرخی؟ البته می توان به این سوالات هم توجه کرد: تئاتر آزاد، امروز چه ماهیتی دارد؟ اقتصاد آن چقدر جواب داده؟ این نوع از نمایش چه مشکلاتی را از سر می گذراند؟
ماجرای آن عکس های جام جم
اخیرا چاوش هماوندی، عکاس جام جم به تماشای نمایشی نشسته بود از اینها که با هر شوخی و مطایبه ای قصد خنداندن تماشاگر را دارند؛ محصول عکاسی او از تماشاگران، جذاب تر از عکس هایی است که او از صحنه نمایش و بازیگران در حال اجرا ثبت کرده. تماشاگران و واکنش هایشان بیش از آنچه روی صحنه اتفاق می افتاد، نشان دهنده ماهیت نمایشی بود که تماشاگرش بودند. اغلب آنها بسرعت از مسیر خنده به قهقهه رسیده بودند. عده ای حتی چیپس و پفک می خوردند و توأمان نمایش را تماشا می کردند. می دانیم که خوردن خوراکی، بخصوص آن دسته که تناولشان با ایجاد سر و صدا همراه است، در تئاترها ممنوع است، اما ...

[ مشاهده متن کامل تئاتر آزاد؛ رونق هنر یا رواج ابتذال؟ در جام جم آنلاین ]