گاهی زود دیر می شود...

آخرین ساخته شهرام مکری یکی از قابل انتظار ترین فیلم های امسال سینمای ایران بود، فیلمی که اجازه حضور در جشنواره فجر را پیدا نکرد و حالا در زمان اکرانش مورد استقبال خوب مخاطبانی که فیلم پیشین مکری یعنی ماهی و گربه را دوست داشتند، قرار گرفته است. اما باوجود این حواشی، آیا «هجوم» فیلم خوبی است یا نه؟
وقتی خبر می رسد قرار است فیلمی از شهرام مکری نمایش داده شود، بی شک همه مخاطبان به این فکر خواهند کرد که اثری پلان سکانس و بدون کات را بر روی پرده سینما خواهند دید. اتفاقی که از جهتی برای مکری می تواند خوب باشد و از طرفی هم می تواند دست مکری را از لحاظ فرمی برای بیننده از پیش رو کند و بیننده با پیش زمینه هایی سراغ دیدن فیلم برود که شاید کمی جذابیت فیلم را برایش کاهش دهد. هر دو این اتفاقات در «هجوم» افتاده و از این نظر باوجود این که هنوز مکری افتاده در ورطه تکرار به نظر نمی رسد، اما چنین به نظر می آید باید به فکر ایجاد تغییراتی در کارش باشد...
هجوم، روایتگر داستان گروهی از افراد است که در داخل ورزشگاهی تمریناتی را انجام می دهند و در پی قتلی که در این ورزشگاه رخ داده، پلیس برای واکاوی قتل و علت رخدادنش می خواهد صحنه قتل موبه مو بازسازی شود. داستان جذاب است و ظاهرا برخلاف ماهی و گربه، باید رنگ و قوت بیشتری در فیلم داشته باشد و بناست در کنار فرمی که پیچیده و جذاب است، داستان جذابی نیز روایت شود. اما شهرام مکری آن طور که نشان داده، فعلا قصد ندارد قصه بگوید یا در کنار تمام پیچیدگی ها و جذابیت های فرمی فیلمش، قصه یا روایتی جذاب را نیز به بیننده عرضه کند، مانند تمام بزرگان این سبک از سینمای پیچیده که علاوه بر تمام پیچیدگی های منطقی فیلم ...

[ مشاهده متن کامل گاهی زود دیر می شود... در روزنامه شهروند ]