خانه خلوت

مهدی صباغ زاده در فیلم خانه کاغذی داستان امیرعلی ابراهیمی، روزنامه نگار باتجربه ای را روایت می کند که مدت هاست از این حرفه کنار کشیده و در خانه به همراه دختر روزنامه نگارش زندگی می کند. اما زمانی که مینو به زندگی امیرعلی وارد می شود، او تغییراتی در زندگی خود ایجاد می کند. یک عشق کهنه جان می گیرد و در کنار آن روزنامه نگار کنار رفته یک بار دیگر به دل کارزار می زند...
کارگردان این فیلم مهدی صباغ زاده که یکی از پرکارترین فیلمسازان ایرانی پس از انقلاب است، در این نخستین فیلمش طی پنج سال اخیر یک بار دیگر به حس وحال و فضای تحسین شده ترین فیلم کارنامه اش بازگشته است. فراموش نکرده ایم خانه خلوت را درباره زندگی ملال انگیز روزنامه نگاری بازنشسته که چگونه در دهه 70 نگاه ها را متوجه صباغ زاده کرد. حالا به نظر می رسد این کارگردان با وسوسه تکرار آن اقبال و استقبال روزنامه نگار کهنه کار دیگری را دستمایه روایتش قرار داده است تا از قبل او نقبی هم به ماجراها و رخدادهای سیاسی و اجتماعی این سالیان داشته باشد. اما نکته اصلی خانه کاغذی این جاست که فیلم اتفاقا روی عاملی برای موفقیت احتمالی تکیه کرده که اتفاقا در نسخه روی پرده بدل به پاشنه آشیلش شده است. در حقیقت خانه کاغذی تلاش می کند تا فضای ژورنالیست ها و زندگی شان را به تصویر بکشد. صباغ زاده برای موفقیت تضمین شده تر در این زمینه حتی سراغ فیلمنامه نویسی هم رفته که خود سال هاست روزنامه نگاری می کند و به خوبی با شرایط و فضای این حوزه آشناست. نویسنده ای که باوجود این که با تکیه بر تجربه سال های اخیر قصد داشته تا ادای دینی به روزنامه نگاران و فعالیت آنان انجام دهد و از سویی دیگر، مشکلات این قشر ...

[ مشاهده متن کامل خانه خلوت در روزنامه شهروند ]